เสียงกรีดสายเครื่องดนตรีแว่วกังวานกลางความสงัด เสียงเครื่องสีฟังแปลกหู ไม่แหลมเหมือนซอด้วง และไม่ทุ้มต่ำอย่างซออู้ ทว่าเป็นเสียงที่บาดลึก...โหยหาด้วยความอาวรณ์ ฝ่าเท้าเปลือยขาวนวลตัดกับสีทึบของเงา ส่งให้ความขาวของผิวแทบจะกลายเป็นซีด ร่างนั้นขยับย่างเท้าไปมาเข้ากับท่วงทำนองของเสียงเพลง ปลายนิ้วเรียวราวลำเทียนดัดมาแทบจรดหลังมือ กรีดกรายท่อนแขนกลมกลึงอย่างอ่อนช้อยนุ่มนวลเช่นเดียวกับเรือนร่างอรชรนั้นก่อนชะงักงันไปเมื่อบางสิ่งกังวานกึกก้องกลบเสียงดนตรีไปสิ้น เสียงหวีดร้อง... แหลมยาวโหยหวน จนแทบไม่เป็นเสียงของมนุษย์ เปี่ยมด้วยความแค้นเคือง คละเคล้ากับความเจ็บปวดโหยไห้ดั่งจะสิ้นใจ นั่นเป็นเสียงสุดท้ายกลางราตรีที่แสนจะวังเวง… ทว่าก็มากเกินพอที่จะจรดลงประสาทของผู้สดับให้จดจำความคลุ้มคลั่งในเสียงกรีดร้องนั้นโดยไม่รู้ลืม!
|