พันขว้างแก้วกระทบฝาผนังแตกกระจาย เขาคุกเข่าลงกอดเสื้อผ้าของผู้กองฉวีผ่อง น้ำตาของลูกผู้ชายก็ไหลริน เขานึกว่าเขาคร่าครวญอยู่ในใจ แต่ ม.ร.ว. นพคุณก็ได้ยินเขารำพันด้วยเสียงสะอื้นว่า “ผู้กองครับ ผู้กองอยู่ไหน” ไม่รู้ว่าหล่อนหลับไปนานแค่ไหน เมื่อรู้สึกตัวขึ้นนั้นยังไม่ลืมตา แต่ดูเหมือนหล่อนจะได้ยินเสียงแว่วมาแต่ไกลว่า “ผู้กองครับ ผู้กองอยู่ไหน” พันนอนยิ้มอยู่บนเตียง ฉวีผ่องเดินมาพลางพับปลายแขนเสื้อที่ยาวพ้นข้อมือมาไว้แค่ศอก เข้ามานั่งข้างเขาพลางบ่นว่า “น่าสงสารผู้กองฉวีผ่องเสียจริง จะฮันนีมูนครั้งใดไม่เคยได้แต่งตัวสวยๆ เหมือนเจ้าสาวคนอื่นเขาเลย มีอันจะต้องยืมเสื้อผ้าคนอื่นใช้อยู่ทุกครั้ง” พันตวัดเอวหล่อนนอนลงแล้วกระซิบที่ข้างหูว่า “คนอื่นที่ไหนกันเล่า ผัวของผู้กองแท้ๆ”....
|