วันที่เราพบกัน… ศุลีอดหัวเราะไม่ได้ เมื่อนึกถึงภาพหนุ่มใหญ่เหมือนยักษ์ปักหลั่น หนวดเคราเฟิ้ม ยังกับกัปตันเมโน เรื่องใต้ทะเลสองหมื่นโยชน์ เวลาที่เรารักกัน… “สำหรับวันนี้…” ศุลีทำท่าเอื้อมไปคว้าอากาศ พลางหันไปบอกว่า “แบมือมาซิคะ ฉันจะให้อะไรคุณสักอย่างหนึ่ง” มือใหญ่นิ้วยาวแข็งแรง ยื่นแบมาตรงหน้าอย่างงงๆ “ความสุขค่ะ…ถ้าคุณไม่สนใจมัน มันก็จะลองผ่านคุณไป ถ้าคุณคว้ามันไว้ คุณจะมีความสุขทุกนาที” ตานองรวบมือศุลีกำไว้แน่น ดวงตาเป็นประกายรื่นรมย์ “ขอบคุณ…ซี้ซี่…ขอบคุณสำหรับความสุขที่คุณไขว่คว้าหามาให้ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณทำให้ผมรู้สึกว่า…ความรักแท้จริงเป็นอย่างไร” เวลาที่เราจากกัน… พี่ฉายโอบไหล่ศุลีพาไปสู่ช่องทางขาออกจากเบื้องหลัง…ร่างสูง ดวงหน้าคมสัน ตาเศร้า…ยืนโดดเด่นอยู่ท่ามกลางผู้คนขวักไขว่แต่ผู้เดียว! สายลมเย็นจากภายนอกพัดเข้ามา แต่รอยอุ่นตรงแก้มที่ศุลี ลึกเข้าไปถึงหัวใจ! ศุลีรู้แต่บัดนั้นว่า…มันจะยังคงอบอุ่นอยู่ตลอดกาล! และเวลาที่รอคอย… เวลาที่รอคอยบนเส้นทางรักของศุลีพร ยังรอคุณผู้อ่านใน “สายสัมพันธ์” ของ “โรสลาเรน” มีความรักไว้ให้หัวใจอบอุ่นในทุกเส้นทางของชีวิต
|