ฉันควรจะปลาบปลื้มปิติยินดีที่คุณอุตส่าห์ยื่นข้อเสนอแต่งงานให้ใช่ไหม แสดงว่าเธอตกลงตามนั้นแล้ว ไม่ คุณมันทุเรศที่สุด เขาหรี่ตามอง ด้วยสีหน้าที่เหมือนสวมหน้ากากปิดบังอารมณ์เอาไว้ ถ้าอย่างนั้น เขาพูดช้าๆ เอาเป็นว่าฉันขอซื้อเวลาเธอสักสองสามชั่วโมงแล้วกัน ปลายประสาททั่วร่างกายกระตุกเกร็งเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด เส้นเสียงดูเหมือนจะอัมพาตจนพูดอะไรไม่ออกไปชั่วครู่ เริ่มกันเลยไหม เขาพูดหน้าตาย ที่นี่น่ะ ถามเขาเสียงหลง เสียงนั้นสูงเสียจนแทบจำเนื้อเสียงเดิมไม่ได้ ทำไมจะไม่ได้ เขาจ้องหน้าเธอเขม็ง เตาผิงทำให้อากาศให้นี้อบอุ่นเพียงพอ....
|