“เมื่อจ้อยมา จ้อยคิดว่าจะมาตายกับพี่…พี่ก็จะตายกับจ้อยจะไม่ไปไหนหรอกต้องกลับเวียงสรองไปหาจ้อยเสมอเวียงสรอง

 คือภาระของจ้อยเท่ากับของพี่” โรสลาเรน นามปากกานี้ นำความประทับใจที่อ่อนหวานและความสิเน่หาที่ติดตรึงหัวใจของคุณมาแล้ว 

จากนวนิยายเรื่อง “ในฝัน” “ค่าของคน” “ทางรัก” และ “สายสัมพันธ์” บัดนี้ ณ บ้านวรรณกรรม นำรักระหว่างรบของ “จ้อยและภูริต”

 ที่แสนเสน่ห์ใน “โสมส่องแสง” นวนิยายยอดนิยมที่นักอ่านทั้งประเทศชื่นชม และไทยทีวีสีช่อง 3 เคยแพร่ภาพเป็นละครฟอร์มใหญ่แห่งปี 2537

 มาพบคุณอีกครั้งหนึ่ง หัวใจที่สว่างไสวและเดียงสาใสบริสุทธิ์ ของเจ้านางน้อยรอยคำ ที่ผูกพันกับนายทหารไทย

 “ผู้พันภูริต” ผู้ที่หลายคนตั้งคำถามเสมอว่า เขาเป็นใคร ทำไมต้องมารบเพื่อเวียงสรอง? 

ภูริต…ทุกลมหายใจของเขา…เพื่อเพื่อน…เพื่อนของเขา…เจ้ารอย! รอยอินทร์ หากเมื่อเวียงสรองล่ม 

เสด็จพ่อของเจ้ารอยคือเจ้าหลวงแห่งเวียงสรอง กำลังจะถูกประหารชีวิต! ภูริตคือเพื่อนตาย…ที่อาสารุกเดี่ยวเขาเวียงสรอง 

เพื่อช่วยเจ้าหลวง หากภาพที่เห็นกับตา เขาไม่มีวันลืม ไม่มีวันบอกรอยอินทร์…ว่าเจ้าหลวงตายอย่างไร! 

ไอ้จ้อย…คือหนุ่มน้อยใบหน้างดงาม ที่เขาและมัน ต่างช่วยพากันออกจากเวียงสรองสู่ชายแดน…ฐานที่มั่นของ 

“เวียงสรองกู้ชาติ” ที่เจ้ารอยอินทร์ ปักหลักสู้…กู้แผ่นดิน! บัดนั้น…ความผูกพันเริ่มต้นแนบแน่น แล้วหัวใจดวงหนึ่งของไอ้จ้อย

 “เจ้านางรอยคำ” และหัวใจอีกดวงหนึ่งของภูริต ก็ร้อยเข้าเป็นดวงเดียวกัน…หากเจ้าพี่รอยอินทร์คือองค์เจ้าหลวง 

ที่ต้องเทิดทูนเหนือเกล้า “ภูริต” ก็คือ ชีวิตของเจ้านางน้อย…รอยคำ! ข่าว “เจ้าหลวงแห่งเวียงสรอง” 

สิ้นพระชนม์! บัดนี้ เจ้ารอยอินทร์-เจ้านางรอยคำ สองพระองค์กอดซบโศกาดูรในความสูญเสียร่วมกัน

 เสียยศ เสียฉัตร เสียเมือง ไม่มี “บ้าน” จนกว่าจะกวาดล้างทรราชให้หมดจากแผ่นดิน…คนทั้งแผ่นดินเวียงสรอง 

หากไม่มีใครมาสั่งสมความแค้น เลือดนักสู้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร? บัดนี่มิใช่จนเลือดตากระเด็นหรอกหรือ จึงจับอาวุธขึ้นต่อสู้! 

การรบรุกจะเริ่ม วนเวียนล้มตาย ไม่มีที่สิ้นสุด ตายถมแผ่นดินเวียงสรองให้หมด 

ค่อยเหยียบศพคนสุดท้ายขึ้นปกครอง “ตราบใดที่ตีนยังเหยียบแผ่นดินของเรา เราไม่พูดถึงคำว่า แพ้!”

 เจ้านางรอยคำ…จะหางามสามโลกก็เหลือหา 

สมเป็นนางพญาอันสูงส่ง…ในวันหน้ามันจะเป็น “นางพญา” ณ ที่ใดก็ตาม หากสำหรับเขามันคือ

 “ไอ้จ้อย” ที่ฝังรอยคำไว้ในหัวใจ “เมื่อจ้อยมา 

จ้อยคิดว่าจะมาตายกับพี่…พี่ก็จะตายกับจ้อยจะไม่ไปไหนหรอก…พี่สัญญาจะไม่มีวันทิ้งจ้อย

 ทิ้งเจ้าหลวง พอใจไหม?” ประโยคนี้ ยิ่งเสียกว่าปีติใด ประโยคนี้ยิ่งเสียว่าคำว่า

 เพราะมิใช่หมายแค่รักเดียว หากเขารักแผ่นดิน รักคนทั้งแผ่นดินของจ้อยด้วย 

“ถ้าคุณริต…อยู่ที่ไหน จ้อย…ไปหาได้ไหม?”

 ภูริตเต็มตื้นมันผูกพันแน่นหนา 

แต่เขาต้องคอย มันมีหน้าที่…คนทั้งเวียงสรองรอมัน…หากมันรอ…รอคนคนเดียว…ภูริต!

 ถ้าเจ้าหลวงรอยอินทร์

 เหมือนดวงสุริยาฉายแสงให้ความอบอุ่นแก่แผ่นดินเวียงสรอง 

เจ้านางรอยคำ 

ย่อมคือดวงจันทร์อ่อนนวลให้ความเย็นตา 

ชุ่มฉ่ำใจแก่ชาวเวียงสรอง 

เพื่อเพื่อน…เพื่อรักด้วยชีวิตหน้าที่ รับผิดชอบคือคำตอบที่รบอยู่ไม่รู้สิ้น!

 อกอุ่น นี้กว้าง แข็งนัก ปกปักษ์ รักษาจำได้ ยามทุกข์ ยามมี โพยภัย อุ่นใน อกนี้ อย่ามีเกรง

 

---

ป้ายกำกับ : โสมส่องแสง โรสลาเรน

400
320 บาท

---

สินค้าหมดชั่วคราว