พีทประทับใจกับใบหน้าที่เปลี่ยนไปของเธอ เป็นครั้งแรกที่เธอผ่อนคลายเวลาที่มีเขาอยู่ด้วย น้ำเสียงของเธออ่อนลง นัยน์ตาดูเหมือนแมวมากกว่าปกติท่ามกลางเงามืด เธอยังคงพูดเจื้อยแจ้วต่อไป แต่เขาไม่ได้ฟังเพราะมัวแต่อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงถ้าสยายผมนุ่มนวลดุจแพรไหมสีดำสนิทของเธอลงมาแล้วพันไว้รอบข้อมือ ทั้งตรึงเธอให้รับจูบของเขา ตัวเธอคงเบามากจนเขาแทบไม่รู้สึกหนักเวลาที่เธอนั่งลงบนตักเขา และทั้งที่เธอเป็นแค่ผู้หญิงที่อ่อนแอคนหนึ่ง แต่เขากลับชอบความมุ่งมั่น กล้าหาญและไม่กลัวอะไรทั้งสิ้นของเธอ เพราะแม้แต่แมรี่กยังไม่เคยกล้ายืนเผชิญหน้าเวลาที่เขาโกรธ
|