ตะกร้าสินค้าของคุณ |
---|
ไม่มีสินค้าในตะกร้า |
สินค้าขายดี |
---|
![]() ![]() ![]() |
เฟสบุ๊ค |
---|
เจ้าสาวเฉพาะกิจ /มิลัน/ใหม่ |
---|
![]() |
รายละเอียดสินค้า |
---|
“ฉันเกือบหัวใจวายตาย เพราะฉะนั้นคุณควรจะพูดคำว่าขอโทษและให้สัญญา ว่าต่อไปจะไม่พาเจ้าไลเกอร์มาแถวนี้อีกจะได้ไม่มีใครเคราะห์ร้ายต้องขวัญหนี ดีฝ่อแบบฉัน” “ผมนี่นะต้องเป็นฝ่ายพูดคำว่าขอโทษ ?” เจ้าของคำถามจิ้มนิ้วชี้ลงบนแผ่นอกกระด้าง ท่าทางยียวนกวนประสาทคนมองโดยที่เขาไม่รู้ตัว “ก็คุณน่ะสิ ไม่ใช่คุณแล้วจะใคร” “เสียดาย” หนุ่มเจ้าถิ่นยกแขนขึ้นกอดอก สำรวจเรือนร่างโปร่งระหงตั้งแต่ศีรษะจรด ปลายเท้าด้วยดวงตาวาววามมองอย่างจงใจให้รู้ว่ามอง “คุณสวยมากนะ น่ารักน่าถนอม มีเสน่ห์หยาดเยิ้มไปหมดทั้งตัว เสียดายไม่น่าด้อยมารยาท” “คุณ !” ไอแดดแผดเผาไม่ทำให้ผิวหน้าขาวใสร้อนผ่าวได้เท่าคำตำหนิ พราวนภางค์ กำมือนุ่มไว้แน่นเพื่อสกัดกลั้นอารมณ์โกรธที่กำลังคุกรุ่น “ปล่อยผม” “ไม่ปล่อย จนกว่าคุณจะรับปาก” “เคยมีคนบอกคุณหรือยัง คุณน่ะดื้อชะมัด ดื้อจนน่าตี” เจ้าของเสียงบ่นจับบ่าบอบบาง ทำท่าจะผลักร่างนุ่มนิ่มออกห่างตัวแต่ไปๆ มาๆ มือนั้นกลับเคลื่อนไหว จากลาดไหล่สู่ ปลายคางมน และหยุดลูบไล้อ้อยอิ่งที่พวงแก้มเลอะคราบอายไลเนอร์ พราวนภางค์เงยหน้าสบตาเข้มจัด ตั้งใจจะออดอ้อนเรื่องพี่ชายให้นายหนุ่มแห่งอัลคาเล่ ใจอ่อน แต่กลายเป็นว่ากิริยาเว้าวอนมีผลให้ลมหายใจชายฉกรรจ์ติดขัด ดวงหน้าคมสัน โน้มต่ำลงเรื่อยๆ กระทั่งปลายจมูกกับปลายจมูกชนกัน “คุณฟารีซ !” คนหนึ่งผงะ แต่อีกคนตามติด จากถูกกอดเป็นสวมกอด แนบสนิทชนิด ไม่เหลือสิทธิ์ให้ดิ้นรนหนี “อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ” |
สอบถามหรือแสดงความคิดเห็น |
---|