"น้ำหวาน...อย่าเป็นอะไรเลยนะ ฉันขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจ อย่าจากฉันไปเลยนะ...ฉันรักเธอ" ชายหนุ่มนั่งรำพึงรำพันอยู่คนเดียวราวกับจะเป็นบ้า น้ำตาไหลนองแก้มสากยากที่จะกลั้นเอาไว้ ดีที่ทุกคนต่างจดจ่อแต่บุคคลด้านในจึงไม่มีใครได้สังเกตอาการของเขา แต่ถึงกระนั้นณกรยามนี้ก็ไม่ได้สนใจอีกแล้วว่าใครจะรู้หรือเห็นอะไร ใจเขาจดจ่ออยู่ที่ความปลอดภัยของลูกเมียเท่านั้น เขาลูบใบหน้าคมสากครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความเครียดเต็มเปี่ยม

"ลูกพ่อ...ลูกต้องอยู่นะ ลูกต้องไม่เป็นอะไร เราต้องได้เจอกัน...พ่อรักลูก รักแม่ของลูกด้วย ลูกต้องอยู่...อยู่รอฟังคำขอโทษจากพ่อนะลูกรัก" ณกรคร่ำครวญถึงคนทั้งสองด้วยใจถวิลหา หวังคำเว้าวอนจากจิตสำนึกจะส่งผ่านไปยังคนทั้งคู่...ให้พวกเขาได้ยิน ให้พวกเขารับรู้ว่าเขารู้สึกผิดแค่ไหน รักพวกเขาและต้องการพวกเขามากเท่าใด หวังว่าฟ้าจะหลงเหลือความเมตตาให้คนชั่วช้าอยู่บ้าง ยอมฟังคำร้องขอ แม้ต้องแลกด้วยชีวิต...ก็ยอม