วันฉัตรขมวดคิ้ว มองมือที่ถูกปัดทิ้ง แล้วหันไปมองใบหน้าของคนที่ทำให้เขาหลุดการควบคุมมาทั้งคืน พร้อมกันนั้นก็ยื่นมือออไปทดสอบอีกครั้งว่ามือที่ถูกปฏิเสธเหมือนคนทำไม่แคร์เป็นเรื่องโกหก เขาแค่ฝัน กังสดาลไม่ได้ต้องการปัดมือเขาทิ้ง ไม่ได้ต้องการ
คราวนี้ร่างสูงกำยำเลยยื่นทั้งมือและชะโงกทั้งตัว หมายจะกอดรัดคนร่างอวบเอาไว้ในอ้อมอกและฟัดให้หนำใจ หากครั้งนี้ไม่ใช่เพียงมือที่ถูกปัดทิ้ง แผ่นอกแข็งแกร่งยังถูกผลักจนสุดแรงจนคนไม่ทันตั้งตัวถึงกับผงะ
‘ไม่!!! ม่อนไม่เอาแล้ว ม่อนเจ็บ’ ร่างขาวนวลผลุนผลันลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็วพร้อมผ้าห่มแล้ววิ่งหนี
“เดี๋ยว!!!” ร่างแกร่งผวาตามพร้อมกับเสียงโครมใหญ่ที่ทำให้ดวงตาคมกริบเบิกกว้าง มือข้างหนึ่งยกค้างอยู่กลางอากาศ ก่อนเปลี่ยนมาเป็นลูบใบหน้าของตัวเองแรงๆ
“โธ่เว้ย!!!!”
ไม่ได้การ!!! เขาต้องทำอะไรสักอย่าง ก่อนที่...ก่อนที่...เขาจะเป็นบ้าตาย
|