รัชชานนท์ยกร่างพิริตาขึ้นให้เธอมานั่งเกยอยู่บนหน้าตักของเขา ที่จับพิริตาให้นั่งหันหลังพิงแนบเข้ากับช่วงบน ตั้งแต่หัวไหล่หนายันแผงอกกว้างตลอดทั้งลำตัวที่รัชชานนท์นั้นทำตัวเองไม่ต่างจากเบาะ เพื่อให้พิริตานั่งอย่างสบายบนเนื้อตัวของเขา ที่ตั้งชันหน้าขาขึ้นอ้าออกกว้าง และยกขาทั้งสองข้างของเธอให้วางพาดเอาไว้
พิริตานั่งพิงแผ่นหลังเนียนราบไปกับแผงอกหนาของรัชชานนท์ อย่างรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยในอ้อมแขนคู่นี้ของเขา และแหงนเงยศีรษะพาดบ่าของรัชชานนท์เอาไว้ที่นอนนิ่งหลับตาพริ้ม ซึมซับไออุ่นจากเรือนกายของเขาให้มากที่สุด เธอรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอต้องการใครสักคนที่เข้าใจและรักเธอ ไม่ว่ายามทุกข์หรือยามสุข
รัชชานนท์กระตุกโบว์ผูกเสื้อคนป่วยของพิริตาออกอย่างชำนาญ เพราะว่าเขาเป็นคนเช็ดตัวและผูกให้เธอเองกับมือ...ที่ค่อยๆ ลูบคลำทรวงอกล้นมือเขา เพื่อต้องการผ่อนคลายอารมณ์ของพิริตาลง ที่ช้อนประคองความหนักอึ้งบีบเคล้นเธออย่างทะนุถนอม
เขารับรู้ว่าร่างกายของพิริตาเปลี่ยนไป หน้าอกของเธอขยายใหญ่ขึ้นดูเจ้าเนื้อกว่าเดิม แต่ไม่ว่าเธอจะเป็นอย่างไรเขาก็รักทุกอย่างที่เป็นพิริตา ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหนเขาก็รักเธอทั้งนั้นไม่เปลี่ยน รัชชานนท์แทบจะอยู่ห่างจากพิริตาไม่ได้ เพราะช่วงนี้รัชชานนท์รู้สึกว่าเธองอแงติดเขางอมแงม แต่เขาก็ชอบให้พิริตาเป็นแบบนี้
|