หนึ่งคน . . . โกหกเพื่อปกปิดตัวเอง หนึ่งคน . . . โกหกเพื่อเปิดเผยตัวเองแต่ทั้งคู่โกหกเพื่อที่จะ . . . รักกัน คำโกหกล้านคำจะไร้ความหมาย หากความจริงของหัวใจมีเพียงคำว่า . . . รัก "ตายแล้ว ฉันลืมหานมให้แกกินนี่ มาเร็ว เจ้าเหมียว ไปหาอะไรกินกันดีกว่า" เจ้าเหมียวทำท่าเหมือนถอนหายใจ แล้วกระโดดตามเธอเข้าไปในครัว "แล้วทำไมไม่ร้องเตือนสักแอะเลยล่ะ เราน่ะ แปลกนะเนี่ย" ". . . ก็ยังไม่หิว. . ." ปึง! มาม่ามคัปหลุดมือหล่นลงมากระแทกซิงก์ล้างจาน หญิงสาวค่อยๆหันไปมองยังต้นเสียง "ไม่มี ไม่เห็นมีใครเลย ถ้าเป็นผีคงไม่ได้โผล่มาแค่เสียงแน่" "ฉันไม่ใช่ผี" ". . .แม . . .แมว พูดได้!" "ฉันชื่อ พาชต์ ไม่ได้ชื่อแมวหรือเหมียว" "แล้ว คุณเป็น . . . " คำว่า "แมวผี" ยังไม่ทันหลุดปากก็ต้องรีบกลืนกลับลงลำคอ เพราะดวงตาสีฟ้าเข้มนั้นตวัดมามองเธออย่างดุๆ "ฟังฉันนะพัตรพิมล ฉันเป็นแมวที่บังเอิญมายัดเหยียดความช่วยเหลือให้ฉันโดยไม่จำเป็น . . ." น้ำเสียงที่เน้นคำว่า ไม่จำเป็น นั้นทำให้หญิงสาวอดฉุนกึกขึ้นไม่ได้ ในสภาพห้อยต่องแต่งแบบนั้นยังบอกว่าไม่จำเป็นอีกเหรอ ไอ้แมวนี่ชักจะวอนซะแล้ว ". . . ฉันเลยต้องให้พรเธอ บอกความฝันของเธอมาสิ แล้วฉันจะทำให้มันเป็นจริง"
|