แรงอาฆาตในอดีตยังแจ่มชัดในหัวใจ แม้กาลเวลาล่วงเลยผ่าน ความเจ็บร้าวยังคงอยู่ และดูเหมือนจะยิ่งทวีคูณ ใครคนหนึ่งเฝ้ารอ...รอเวลาที่จะฟาดฟันศัตรูผู้พรากบุคคลอันเป็นที่รักไป ทางเดียวที่จะทำได้คือ...พรากเอาสิ่งอันเป็นที่รักมาจากมันเช่นกัน แล้วย่ำยีให้หมดค่าราคา ดวงใจผู้เป็นลูกเช่นเขาแตกสลายเพียงใดเมื่อผู้เป็นแม่ดับสูญไป ดวงใจผู้เป็นแม่ก็ต้องแตกสลายเช่นนั้นเมื่อผู้เป็นลูกเช่นเธอถูกทำลายย่อยยับ ใครไม่เป็นเขาไม่รู้หรอกว่า ทิวาวัตรเจ็บปวดเจียนตายเมื่อผู้เป็นแม่จากไปก่อนวัยอันควร เพียงเพราะตรอมใจจากการที่พ่อของเขานำแม่เลี้ยงเข้ามาเลี้ยงดูถึงในบ้าน เฉกเดียวกัน ธนิดาต้องยอมทนเจ็บช้ำจากแรงอาฆาตแค้นของชายหนุ่มเสมอมา เธอบอกตัวเองว่าเพื่อชดใช้ในสิ่งที่แม่ของตนทำกับเขาไว้ สิ่งเดียวที่คนทั้งคู่ไม่เคยรู้ และไม่เคยลองล้วงลึกเข้าไปให้ถึงก้นบึ้งคือหัวใจของตัวเอง แท้ที่จริงแล้วเขาและเธอรู้สึกต่อกันเช่นไร
|