“ดนัยดลจะต้องหายไปจากโลกใบนี้อย่างเงียบๆ” วาจาข่มขู่ดุร้ายของอคินแว่ววาบ เข้ามากระทุ้งให้พุธชมพูหัวใจสะท้าน สามีสุดที่รักต้องมาตกอยู่ในอันตรายเพราะเธอแท้ๆไม่น่าเลย เธอน่าจะเล่าความจริงให้เขาฟังตั้งแต่อคินเหยียบก้าวแรกเข้ามาเป็น“เงา ร้าย”ในวิมานรักสีชมพู พุธชมพูจำต้องทอดร่างให้ชายสารเลวลักกินขโมยกินสวาทของสามีด้วยความรู้สึกขม ขื่น กล้ำกลืน เธอรังเกียจทุกสัมผัสหื่น ทุกจุมพิตที่ขาดความละเมียดละไม ทุกอ้อมกอดที่แน่นไปด้วย รังสีคุมคามให้จำนน และทุกแรงถาโถมที่ตัวตนชั่วช้ารุกลึกยึดครองให้สองร่างต้องผนึกเป็นหนึ่ง อย่างยาวนาน “เกลียด”พุธชมพูตะโกนก้องอยู่ในห้องใจที่หม่นไปด้วยม่านหมอกมรณะ มันเป็นความ เกลียดชังอันแรงกล้าที่ก่อเกิดจากเสียงกระเส่าคำรามของอคิน เธอกัดปากหลั่งน้ำตา สองมือจิกผ้าปูยึดเหนี่ยวมันไว้เป็นที่พิงพักทางใจ เมื่อตระหนักว่า ดวงไฟปรารถนาของอีกฝ่ายพุ่งทะยานขึ้นไปกระแทกกับเพดานจนแตกกระจายกลายเป็น ละอองรัก สกปรก ลอยเคว้งคว้างและส่งกลิ่นหื่นเหม็นคลุ้งให้เธอซึมซับไปอย่างร้าวระกำ นี่คือความสูญเสียอันยิ่งใหญ่ที่พุธชมพูไม่อาจเรียกคืนกลับมาได้อีกเลยตราบ จนชั่วชีวิต และทุกจังหวะที่ยอดปรารถนาของอคินล่วงล้ำเข้ามาในร่างกาย เคลื่อนไหวอย่างเริงร่าอย่างฮึกเหิม ในห้วงสมองร้าวรานของภรรยาผู้ภักดี ก็จะดังก้องซ้ำไปซ้ำมาด้วยประโยคที่ว่า.... “พี่ดนัยจะตายไม่ได้”
|