เธอ...อยู่สูงเกินกว่าจะเอื้อมถึง เปรียบเสมือนดอกฟ้าที่อยู่บนหอคอยสูงลิบ อยู่สูงเกินกว่าที่หมาวัดอย่างเขาที่ได้แต่แหงนมองอย่างชื่นชมอยู่บนพื้นดินจะเอื้อมขึ้นไปถึง ในขณะที่มีแต่สายตาเหยียดหยามเท่านั้นที่เธอใช้มองกลับลงมาที่เขา
ศิรดา...หญิงสาวที่เคยเปรียบเสมือนดอกฟ้าที่อยู่สูงลิบ กลับถูกโชคชะตาเล่นตลกให้ตกอับ ร่วงหล่นลงพื้นดินอย่างไม่เป็นท่า ในขณะที่หมาวัดที่เธอเคยดูถูกเหยียดหยามและแสนขยะแขยงกลับผงาดขึ้นเป็นราชา และคอยซ้ำเติมโชคชะตาของเธอให้เลวร้ายลงไปอีก เขาทำราวกับเธอเป็นผู้หญิงไร้ค่า ไร้ราคา เปรียบเสมือนดอกดินที่ไม่มีค่าที่เขาจะกระทำย่ำยีอย่างไรก็ได้ เธอบอกตัวเองว่าเกลียดแสนเกลียดเขา แต่ความเกลียดที่คิดว่ามีมากมาย ทำไมมันกลับเบาบางลงทุกทีๆ
|